رئالیسم تهاجمی بر مفروضه­هایی مبتنی است که می­توان آن را اینگونه خلاصه نمود:

وضعیت آنارشی بین­المللی، سبب می­شود که «امنیت» امری کمیاب شود و در چنین حالتی است که دولت­ها می­کوشند با به حداکثر رساندن امتیازات نسبی، محدوده ایمن برای خود فراهم سازند. تاریخ، نشان داده است که دولت­ها در شرایطی که بسیار ثروتمند می­شوند، به ایجاد یا تقویت ارتش­های خود برای داشتن نیروی نظامی کارآمد روی می­آورند با این هدف که نفوذ بین­المللی خود را گسترش دهند. در روند تصمیم­گیری داخلی، «شوک ادراکی» بسیار اهمیت دارد و آن رویدادهای خاصی است که سیاستمداران را متوجه اثرات بلند مدت آن می­کند که نوعا با دیده تهدید به آن نگریسته می­شود. بنابراین می­توان مدل واقع­گرایی تهاجمی را چنین ترسیم نمود:

در ماجرای تهاجم عربستان می­توان هر دو عامل را به­خوبی شناسایی کرد. از یک سو، ثروت سرشار نفتی عربستان به حدی است که اقتصاد ملّی عربستان، قدرت جذب همه آن­را نداشت و بنابراین بخشی از آن در کشورهای غربی سرمایه­گذاری می­شود.^[1] فروش روزانه نفت، سود سرشاری را برای عربستان به ارمغان می­آورد و این درحالی است که میلیون‌ها شهروند این کشور هم‌چنان در فقر و بی‌سوادی و محرومیت مطلق بسرمی‌برند،‌ درحالی که کمی آن طرف‌تر نشانه‌های ثروت و دارایی کلان و شکم‌بارگی و سبک زندگی غربی به خوبی قابل ملاحظه است.[2] این کشور بزرگترین وارد کننده تسلیحات از ایالات متحده است. همین افزایش ثروت، سبب تمایل سران عربستان برای نقش­آفرینی در سطح منطقه، جهان اسلام و شاید هم بین­الملل شده است. اعطای وام­های کلان به کشورهای اسلامی و حضور فعال در مسائل و موضوعات جاری منطقه در همین راستا ارزیابی می­شود.

از سوی دیگر، شوک ادراکی ناشی از انقلاب اسلامی ایران و توان الگوبخشی و نفوذپذیری گسترده آن که سطح منطقه را دربرگرفته است و تا جهان اسلام و نیز کشورهای مستقل پیش رفته است و این سبب واهمه سران عربستان نسبت به عقب افتادن از ایران در نزاع همیشگی­اش با ایران است. شکست در موضوعات دیگر از جمله عراق و سوریه و لبنان و همجواری گروه انصار الله با مرزهای جنوبی عربستان، سبب نوعی نگرش و تهدید تلقی نمودن جریانات اخیر است و این نتیجه­ای جز اتخاذ سیاست تهاجمی علیه نزدیکترین دشمن هم­پیمان ایران یعنی جریانات انقلابی یمن می­شود.