Freedom

To be free is to be unrestricted. Freedom arises as a concept that applies to all with the liberal tradition.

آزاد بودن به‌معنی نامحدود بودن است. آزادی به‌عنوان مفهومی مطرح می‌شود که همه سنت لیبرال را دربرمی‌گیرد.

Before the development of liberalism, only particular individuals were deemed free as in the distinction between ‘freemen’ and slaves. Classical liberalism argues that all are ‘naturally’ free, but in practice freedom did not extend to women, colonialised subjects, the propertyless, and religious minorities.

قبل از ظهور لیبرالیسم، تنها افراد خاصی آزاد محسوب می‌شدند مانند تمایز میان میان آزادمردان و بردگان. لیبرالیسم کلاسیک استدلال می‌کند که همه بالطبع آزادند، اما در عمل آزادی به زنان، مستعمره‌نشینان، غیرمالکان و اقلیت‌های دینی توسعه نیافت.

It has been argued since the Second World War that we need to distinguish between negative and positive freedom. The former involves ‘freedom from’ and is directed against deliberate interventions from other people. The latter is a ‘freedom to’ and involves the capacity of people to develop themselves.

از زمان جنگ جهانی دوم، استدلال شده که ما نیازمند تمایز میان آزادی منفی و مثبت هستیم. اولی (آزادی منفی) متضمن «آزادی از» است که متوجه مداخلات هدفمند دیگر مردم است. دومی (آزادی مثبت) «آزادی به» است که متضمن توانایی مردم برای رشد خودشان است.

The distinction is however problematic. A person can hardly be able to develop themselves if they are externally constrained, and having resources and capacities is little use if a person is prevented from making use of them. Freedom is therefore both negative and positive, and it could be argued that the classical liberal tradition assumed that the kind of individuals whom the theory addressed (white, male property owners) could take the question of capacity for granted. The distinction is developed as a reaction to new liberalism and socialism – ideologies that stress that without resources, freedom becomes formal and hypocritical.

با این حال تمایز مشکل‌آفرین است. فرد به‌سختی قادر است خود را رشد دهد اگر از بیرون محدود باشد و داشتن منابع و امکانات فایده چندانی ندارد اگر شخصی مانع استفاده از آنها شود. بنابراین، آزادی هم منفی و هم مثبت است، و می‌توان استدلال کرد که سنت لیبرال کلاسیک فرض می‌کند که تقریبا افراد مخاطب این نظریه (مالکان مرد سفیدپوست) می‌توانند مسئله توانایی را مسلم بگیرند. تمایز به‌منزله واکنش لیبرالیسم و سوسیالیسم جدید بسط یافت؛ مکاتبی که بیان می‌کنند بدون منابع، آزادی صوری و مزورانه می‌شود.

Freedom is both a momentum concept and deals with individuals in relationship with others. It could be argued therefore that unless everyone is free, then no-one is free.

آزادی هم مفهومی تشکیکی است و هم در پیوند با دیگران به افراد می‌پردازد. بنابراین می‌توان استدلال کرد که تا همه آزاد نباشند، هیچ کس آزاد نیست.[1]

See also: liberalism, momentum concept

Further reading: Gray, T. 1990