جنبشهای اسلامی معاصر

حمله ناپلئون بناپارت در سال 1798 م به مصر، فصل جدیدی را در تحرک‌های فکری – سیاسی اسلامی گشود. البته پیش از این تاریخ، جنبش‌هایی با هدف احیای فکر دینی یا تجددطلبی اصلاحی و تجدیدطلبی فقهی در گوشه و کنار جهان اسلام ظهور یافته بود که از مهم‌ترین آن‌ها جنبش نوگرایی فقهی و فکری محمدبن‌عبدالوهاب در نجد در قرن هیجدهم (1703-1791)، جنبش ولی‌الله دهلوی در هند (1702-1762)، جنبش محمدبن‌علی شوکانی در یمن (1753-1823)، جنبش آلوسی در عراق (1802-1854)، جنبش محمدبن‌علی سنوسی در مغرب (1778-1859) و نیز جنبش محمدبن‌احمدالمهدی معروف به مهدی سودانی در سودان (1778-1859) است.

این فایل در دو فصل به بررسی ماهیت و آثار جنبشهای اسلامی معاصر می‌پردازد. فهرست مباحث مطرح شده از این قرار است:

فصل اول: ماهیت و رهیافت‌های مطالعه جنبش‌های اسلامی معاصر 5

الف. مفهوم شناسی 6

ب. خاستگاه جنبش‌های اسلامی معاصر 13

ج. رهیافت‌های مطالعه جنبش‌های اسلامی معاصر 17

د. گونه شناسی جنبش‌های اسلامی معاصر 23

فصل دوم: بررسی مهم‌ترین جنبش‌های اسلامی معاصر 28

1. جنبش‌های اسلامی افغانستان 28

2. جنبش‌های اسلامی در شبه قاره هند

3. جنبش سنوسی در لیبی 37

4. جنبش مهدی سودانی 41

5. جنبش‌ها و سازمان‌های اسلامی در آمریکا 47

6. سلفی گری در عربستان 55

7. جنبش‌های اسلامی در آسیای مرکزی و قفقاز 64

8. جنبش‌های اسلامی معاصر مالزی و اندونزی 72

9. جنبش‌های اسلامی معاصر در مصر 77

دریافت
حجم: 2.05 مگابایت

جنبش‌های اسلامی در آسیای مرکزی

جنبش‌های اسلامی در آسیای مرکزی 

محدوده جغرافیایی

آسیای مرکزی به منطقه­ای گفته می­شود که رودهای آن به آب­های آزاد جهان راه نمی­یابند و به نام ماوراء النهر نیز در تاریخ مشهور است[1] و مراد از آن بخشی از آسیای مرکزی است که در میان دو رود «آمودریا» و «سیردریا» جای دارد. دانشنامه ویکی­پدیا، پنج کشور ازبکستان، تاجیکستان، ترکمنستان، قزاقستان، قرقیزستان را واحدهای سیاسی تشکیل­دهنده آسیای مرکزی معرفی می­کند.

جنبش­های دو منطقه آسیای مرکزی و قفقاز به دو دسته قبل و بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی تقسیم می­شوند.