Democracy

 A confusing concept. Since the Second World War, it has become obligatory for all politicians, with the exception of fundamentalists, to describe their states as democratic, no matter how authoritarian they are. Democracy means rule of the people. A liberal polity in which all adults are entitled to vote is a necessary condition for democracy. But it could be argued that for a democracy to prevail, inequality has to be tempered so that conflicts of interest can be settled through compromise and negotiation.

دموکراسی مفهومی پیچیده است. از جنگ جهانی دوم، به‌جز بنیادگرایان همه سیاستمداران مجبور شده‌اند کشور خود را دموکراتیک توصیف کنند و مهم نیست چه میزان استبدادی باشند . دموکراسی به معنای حکومت مردم است. یک جامعه لیبرال که همه بزرگسالان دارای حق رای باشند شرط ضروری دموکراسی است. اما ممکن است استدلال شود که برای موفقیت یک دموکراسی باید نابرابری تعدیل شود تا بتوان تعارض منافع را از طریق توافق و مذاکره خاتمه داد.

It is useful to examine the relationship between democracy and liberalism, since liberals historically opposed democracy on the grounds that it was a system that favoured the poor and subverted the market. The founding fathers of the US Constitution are better described as liberal republicans rather than democrats, and although Tocqueville called his classic work Democracy in America (1835–40), it was an analysis of a liberal rather than a democratic culture.

مناسب است رابطه میان دموکراسی و لیبرالیسم را بررسی کنیم، زیرا به لحاظ تاریخی لیبرال‌ها مخالف دموکراسی بودند به این دلیل که دموکراسی نظامی بود که مستمندان را حمایت و بازار را تخریب می‌کرد. بهتر است بنانگذاران ایالات متحده امریکا بجای دموکرات، جمهوری‌خواهان لیبرال معرفی شوند و نیز هر چند توکویل اثر کلاسیک خود را دموکراسی در امریکا نامید، اما این کتاب بجای فرهنگ دموکراتیک، تحلیلی از فرهنگ لیبرال بود.

Conservatives were fond of branding their liberal opponents democrats, on the grounds that liberal principles had egalitarian implications. Yet early liberals supported property rather than universal political rights, and it was only in the mid-nineteenth century that liberals like James Mill and Bentham began to make a cautious case for universal suffrage.

محافظه‌کاران علاقه داشتند رقبای لیبرال خویش را انگ دموکرات بزنند، به دلیل آنکه اصول لیبرالی، معنای برابری‌طلبی داشت. تا آن وقت، لیبرال‌های اولیه مالکیت را بجای حقوق سیاسی عمومی حمایت می‌کردند و فقط در اواسط قرن نوزدهم بود که لیبرال‌هایی مانند جیمز میل و بنتام حمایت محتاطانه از حق رأی عمومی را آغاز کردند.

Although new liberals like Hobhouse appeared to be supporters of democracy, they agonised over support for imperialism and wanted restrained legislatures. A favourite liberal argument against democracy is that the system leads to a ‘tyranny of the majority’, and even after the Second World War, some political theorists favoured low popular participation, warning of the authoritarian proclivities of the ‘masses’.

هرچند لیبرال‌های جدید مانندهابهاوز [جان هابهلاوز، سیاستمدار انگلیسی قرن نوزدهم] حامیان دموکراسی به‌نظر می‌رسیدند، آنها برای حمایت از امپریالیسم تقلا کردند و خواهان مجلس قانون‌گذاری کنترل شده بودند. بحث مطلوب لیبرالی علیه دموکراسی این است که نظام به «استبداد اکثریت» منجر می‌شود و حتی بعد از جنگ جهانی دوم، برخی از نظریه‌پردازان سیاسی به‌دلیل نگرانی از تمایلات استبدادی «توده مردم» از مشارکت عمومی پایین حمایت کردند.

These problems arise because democracy is seen as a form of the state, whereas it could be argued that there is a tension between the notion of democracy as selfgovernment and an institution – the state – claiming a monopoly of legitimate force for a particular territory. It is now argued by some that democracy is a global concept and must embrace international institutions.

این مشکلات به دلیل اینکه دموکراسی به‌عنوان شکلی از دولت نگریسته می‌شود بوجود می‌آید، درحالی‌که می‌توان استدلال کرد که میان مفهوم دموکراسی به‌عنوان خودحکومتی و نهادی که که مدعی انحصار اجبار مشروع در قلمرو خاص است، تنش وجود دارد. امروزه برخی استدلال می‌کنند که دموکراسی مفهومی جهانی است و نهادهای بین‌المللی باید آن را بپذیرند.[1]

Further reading: Held 1987

مطالعه بیشتر : هلد، مدلهای دموکراسی، 1987